طاها افشاری

کمرویی پدیده ای است که در بسیاری از افراد جهان به صورت طیفی از حالت خفیف تا شدید خجالتی بودن را مشاهده می کنند، مشکل کمرویی می تواند بسیار آزار دهنده باشد، بسیاری از افراد آن را یکی از مهم ترین عوامل شکست در زندگی شان می دانند.

خجالتی بودن با شاخص های متعددی مانند سن، جنسیت، محیط زندگی، نوع تربیت خانوادگی و غیره شدت می یابد، افرادی که با مشکل کمرویی رو به رو هستند از اجتماع دوری می کنند و در بیان خواسته هایشان با مشکل رو به رو می شوند و در ابراز وجود ناتوان هستند.

کودکانی که کمرو هستند با همسالانشان وارد بازی و گفتگو نمی شوند، در این صورت باید از مشاوره کودک کمک بگیرید تا موقعیت هایی که باعث خجالت تان می شود را شناسایی کند و بعد شما با تغییر نگرش و افزایش اعتماد به نفس می توانید به تدریج شرایط تان را به چالش بکشانید.

کمرویی و خجالت چیست؟

کمرویی حالتی است که فرد در برخورد با دیگران دچار دستپاچگی می شود به طوری که به خوبی نمی تواند با دیگران صحبت کند یا دچار افت شدید عملکرد می شود و در این موقعیت نمی تواند خواسته های خود را بیان کند و با مشکلاتی رو به رو می شود، افراد کمرو در طیف های مختلفی قرار دارند برخی از آن ها دچار کمرویی خفیف می شوند که تاثیر چندانی در زندگی آن ها ندارد اما برخی دیگر کمرویی شدید را تجربه می کنند که تمام ابعاد زندگی فرد و حتی سلامت روحی او را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث می شود فرد افسرده و مضطرب شود و احتمال این که فرد به اختلال شخصیت اسکیزوئید مبتلا شود بسیار زیاد است، هم چنین در نهایت باعث به وجود آمدن مشکلات جبران ناپذیری برای فرد می شود.

علل کمرویی چیست؟

کمرویی به عوامل مختلفی ربط دارد و تحت تاثیر ابعاد فردی، اجتماعی و خانوادگی می باد و ساخت شخصیتی فرد را از کودکی تا کهنسالی تحت تاثیر قرار می دهد.

علل تربیتی

فرد به خاطر اصول تربیتی ممکن است با کمرویی رو به رو شود که در زیر نمونه هایی از آن را بیان می کنیم:

• مراقبت های شدید والدین از فرزند
• ترس فرزند از تنبیه و سرزنش والدین
• محرومیت فرزند از محبت والدین
• عدم دریافت استقلال در نوجوانی از والدین
• توقع والدین از فرزند برای اطاعت و تسلیم همیشگی

علل روانی

علل روانی بر روی کمرویی اثر می گذارد که می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• استرس محیطی و عدم احساس امنیت
• تحقیر شدن های مداوم در برابر جمع
• غم و اندوه شدید و همیشگی
• عدم موفقیت در تحصیل

علل اجتماعی

می توان به مواردی مانند فقدان مهارت های اجتماعی، مهارت، فقر، طلاق والدین اشاره کرد.

علل فیزیولوژیک

عوامل فیزیولوژیک شامل عوامل زیر می شود:

• عوامل ژنتیکی
• نقض عضو
• عدم رضایت فرد از چهره یا اندام خود
• اختلال در عملکرد غدد فوق کلیوی
• اختلال در تکلم

نشانه های فرد خجالتی

فرد که کمرو و خجالتی است مجموعه ای از نشانه های جسمی و روانی ذیل را دارد.

نشانه های جسمی

• احساس گرفتگی در گلو، قلب و خالی بودن شکم
• دشواری در گفتار، لکنت زبان، تغییر تن صدا
• انقباضات عضلانی و اسپاسم
• کند شدن حواس و کاهش سطح هوشیاری کودک
• سرخ شدن و یا رنگ پریدگی در صورت، عدم ترشح بزاق و خشکی رگ ها، تعرق شدید در کف دست ها

نشانه های روانی

• عدم مشارکت فرد در فعالیت های گروهی و اجتماعی
• عدم ارتباط پایدار و مناسب همسالان
• اجتناب از برقراری تماس چشمی با افراد
• مخفی کردن خود از نگاه دیگران
• بریده بریده و کوتاه حرف زدن
• بازی کردن با انگشتان دست و غرق شدن در افکار
• عدم اعتماد به نفس وجود حس سرخوردگی اضطراب و غیره.

درمان کمرویی در کودکان

1. به کودک فرصت اظهار نظر بدهید

یکی از نیازهای اصلی همه انسان ها، بیان آزادانه افکار، احساسات و خواسته هایشان می باشد که اهمیت دادن به این نیاز در دوران کودکی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است، والدینی که سبک تربیتی مستبدانه دارند در بسیاری از اوقات اجازه نمی دهند تا فرزندشان بدون ترس و در حضور آن ها صحبت کند و آن چه در درون خود حس می کند را با آن ها در میان بگذارد.

همین مسئله باعث می شود تا کودک در سایر روابط بین فردی با مشکلاتی رو به رو شود و برای ابراز وجود سطحی از ترس، نگرانی، شرم و ناراحتی را احساس نماید، برای پیشگیری از این مسئله باید فضایی صمیمانه و در عین حال مقتدرانه برای تربیت فرزند خود ایجاد کنید و به فرزندتان اجازه دهید تا آزادانه موضوعات را با شما در میان بگذارد و به راحتی با شما صحبت کند.

2. برای درمان کمرویی تعاملات اجتماعی کودک را افزایش دهید

کودکانی که در ابتدا در یک محیط منزوی و گوشه گیر بزرگ شده اند فرصت کمتری دارند تا مهارت های ارتباطی را یاد بگیرند در واقع تجربیات آن ها کم می باشد و زمانی که در محیط های جدید و ناآشنا قرار می گیرند سردرگم می شوند و ترجیح می دهند از برقرار کردن تعاملات جدید خودداری کنند، از این رو لازم است در سنین پایین به فرزندتان کمک کنید تا در محیط های مختلفی قرار گیرند و سعی کنند تعاملات اجتماعی گسترده تری را شکل دهند.

3. در مورد در دسترس بودن خود به کودک اطمینان ببخشید

یکی از مواردی که ممکن است کودک تمایلی به برقراری با سایر افراد نداشته باشد و رفتارهای کمرویی و خجالت از خود نشان دهد نگرانی در مورد عدم حضور والدین و داشتن دل مشغولی در مورد آن ها می باشد، بر اساس تحقیقات انجام شده کودکانی که سبک دلبستگی ایمنی با مادرشان دارند اغلب دز محیط راحت تر هستند و بهتر می توانند با دیگران ارتباط برقرار کنند اما کودکانی که دلبستگی نا ایمنی دارند از همان ابتدا با مشکلاتی رو به رو می شوند که عبارت است از اضطراب جدایی و ترس از غریبه ها. همین عوامل باعث می شود که ارتباطات آن ها گسترشی نداشته باشند و با دیگران ارتباط برقرار نکنند.

برای جلوگیری از این مشکلات باید از همان نوزادی به فرزندتان نشان دهید که به او اهمیت می دهید و به نیازها و خواسته هایش توجه دارید و هر زمان او به شما نیاز داشت در دسترس او هستید، تهدید کردن کودک به جدایی و یا گفتن عباراتی مانند من دیگر مادر تو نیستم، دیگر تو را دوست ندارم می تواند به دلبستگی کودک آسیب بزند و در سایر روابط بین فردی او اثر منفی می گذارد.

4. بر توانمندی های کودک تمرکز کنید

کودکان در ابتدای شکل دهی شخصیت شان می باشند و بازخورد والدین تاثیر بسیار زیادی بر روی توانمندی های کودک دارد، والدینی که دائما از فرزندشان ایراد می گیرند این پیغام را به او می دهند که او به اندازه کافی خوب نمی باشد و عیب و نقص هایش بیشتر از نکات مثبتش می باشد، زمانی که کودک چنین تصوری نسبت به توانایی های خود داشته باشد توانایی ابراز وجود او کاهش یافته و با مشکلاتی مانند کمرویی و احساس شرم رو به رو می شود.

در این شرایط شما باید نکات مثبت وجود فرزندتان را پیدا کنید و سعی کنید ویژگی های مثبتش را پرورش دهید، این امر باعث می شود تا جنبه های منفی به مرور زمان از بین بروند و هم چنین به شکل گیری یک شخصیت مقاوم تر کمک می کند.

منبع : از شر کمرویی برای همیشه خلاص شوید

اختلال نعوظ چیست؟ درباره ی نحوه ی فرآیند نعوظ آشنایی دارید؟ اختلال نعوظ یکی از مشکلات شایع جنسی در مردان است که بسیاری از مردان را درگیر کرده و باعث آسیب به رابطه جنسی آن ها می شود. در این مقاله درمان و نکات مربوط به این اختلال بیان شده است.

نعوظ طی دو مرحله ایجاد مشکل می کند:

1)مرحله تشکیل نعوظ

2)حفظ و تداوم نعوظ

اختلال نعوظ امروزه یکی از شایع ترین مشکلات جنسی آقایان به حساب می آید که تعداد زیادی از وقوع آن شکایت دارند. اگر شما نیز به این مشکل مبتلا هستید با ما همراه باشید.

اختلال نعوظ چیست و چگونه رخ می دهد؟

مشکل ناتوانی در نعوظ به این معناست، که مرد آلت سفت و آماده ای برای دخول نخواهد داشت. اگر این مشکل به صورت دائمی به وجود نیاید ممکن است سبب آسیب های روحی و روانی بسیاری برای هر دوی زوجین خصوصا مرد باشد.

این مشکل می تواند به علت مشکلات جسمی نیز باشد. به عنوان مثال اختلالات قلبی می تواند موجب بروز عدم نعوظ شوند و یا حفظ نعوظ حین رابطه را دچار مشکل کند. پس نباید نسبت به روند درمان را بی توجه باشید.

نعوظ چگونه رخ می دهد؟

ورود جریان خون به آلت تناسلی موجب سفت شدن آلت و آماده شدن آن برای دخول جنسی می شود. افزایش ابعاد آلت و سفت شدن آلت همان نعوظ است.

علائم اختلال نعوظ در مردان

تشخیص نعوظ علائم خاصی دارد. اگر در 75 درصد تا بیشتر فعالیت های جنسی خود متوجه عدم نعوظ و یا نعوظ ناقص آلت خود هستید، شما به اختلال نعوظ مبتلا هستید.

توجه ( این علائم مربوط به رابطه جنسی دونفره می باشد و خود ارضایی در آن محاسبه نخواهد شد.)

1)مشکل در رسیدن به نعوظ حین رابطه و دخول جنسی

2)وجود مشکل حین حفظ کردن نعوظ تا پایان رابطه

3)از دست رفتن سفتی و آمادگی آلت حین رابطه

اگر این نشانه هارا به مدت 6 ماه و یا بیشتر شاهد بودید، لازم است برای درمان آن به متخصص مربوطه مراجعه کنید.

ریشه اصلی اختلال نعوظ در آقایان

ممکن است فردی در صبح دچار نعوظ شود اما برای رابطه جنسی هیچ نعوظی نداشته باشد. در این صورت می توان گفت ریشه مشکل این فرد جسمانی نیست و ریشه ای روانی دارد.

اگر مشکلات جسمی علت نعوظ باشد، به مرور زمان بوجود می آیند و آثار خود را در مدت زیاد نشان می دهد اما اگر نعوظ بصورت کاملا ناگهانی و به یکباره برای شما رخ داد، ممکن است نعوظ شما ریشه ی روانی داشته باشد.

کمال طلبی و اضطراب عملکرد یکی از عواملی است که موجب می شود فرد تصور کند نعوظ خوبی نداشته و از رابطه لذتی نمی برد. همین مسئله می تواند در بروز اختلال نعوظ عملکردی منفی داشته باشد.

اگر مردی حتی یکبار هم دچار نعوظ ناموفق و ناکافی شود، ممکن است تا همیشه انتظار نعوظی نا موفق و بی نتیجه داشته باشد و اضطراب همین مسئله موجب عدم نعوظ او شود.

مشکلات روانی از قبیل: عصبانیت، افسردگی، اضطراب، عدم رضایت از اندام و عدم اعتماد به نفس می تواند زمینه ساز نعوظ ناموفق و رابطه ای بدون لذت جنسی شود.

البته اختلال نعوظ ممکن است به دلایل دیگری مانند عدم تمایل آقایان به رابطه جنسی و زود انزالی نیز باشد.

ممکن است نعوظ نسبت به گذشته در زمان بیشتری حاصل شود و همین مسئله موجبات نگرانی و اضطراب فرد را فراهم آورد. توجه داشته باشید که اضطراب و بدبینی حاصله از این مسئله، اثرات مخربی بر ادامه رابطه جنسی خواهد داشت.

عوامل ارتباطی مانند: الگوهای ارتباطی، آسیب پذیری ها، روش های حل تعارض و ظرفیت صمیمیت زوجین نیز به بروز این اختلال ارتباط مستقیم دارند.

هنگامی که در زندگی جنسی یک زوج مشکلی مانند عدم نعوظ و یا نعوظ ناموفق اتفاق می افتد، طبیعی است که رضایت هر دوی آن ها نسبت به رابطه جنسی از بین برود و دچار سردی و دلزدگی زناشویی می شوند.

معمولا اغلب مردانی که به اختلال نعوظ دچار هستند، مردانی بی اعتماد به نفس، کم حوصله و بدون انگیزه هستند.

اختلال نعوظ چگونه درمان می شود؟

وقتی درباره درمان پزشکی اختلال نعوظ صحبت می کنیم ممکن است به اشتباه برداشت شود که تمام اختلالات جنسی صرفا ریشه ای جسمانی دارد و صرفا با تمهیدات و داروهای پزشکی درمان می شوند.

این درک نابجا ممکن است موجب سو ظن و بدبینی بیماران نسبت به سکس تراپی و متخصصان مربوطه شود و عملکرد آنان بیهوده به نظر بیاید.

طی آخرین تحقیقات آماری انجمن روان پزشکان آمریکا، بیش از 80 درصد مشکلات و اختلالات جنسی علت و ریشه ی روانی دارد و به دارودرمانی احتیاجی نیست.

مشکل اضطراب انتظاری، کمال گرایی و خودکنترلی حین رابطه جنسی، موجب از بین رفتن لذت جنسی شده و نعوظ را از بین می برد.

تفکرات منفی و اضطراب آمیزی مانند: آیا من مانند سایر مردان قدرت جنسی ندارم؟ آیا درحال از دست دادن قدرت نعوظم هستم؟، آیا درمانی برای اختلال نعوظ من وجود دارد؟ حتما همسرم من را ترک خواهد کرد و غیره.

این نگرانی بی مورد یکی از قوی ترین محرک های عدم نعوظ شما به حساب می آید.

درمانگر جنسی شما با کند و کاو در ذهن شما به شما کمک می کند تا این افکار سمی را شناسایی و متوقف کنید و ریشه آنها را بخشکانید. توقف این افکار سمی بسیاری از مشکلات شما را حل خواهد کرد.

معمولا افرادی که به نعوظ مبتلا هستند قادر نیستند با عوامل استرس زای موقعیتی که بر تحریک آنها موثر هستند ارتباط برقرار کنند.

بررسی ساختارهای ادراکی به بیمار کمک می کند که تمرکز خود را به ورای عملکرد خود ببرد و نعوظ را در نتیجه ی اضطراب و استرس های موجود در زندگی و مشکلات جسمی بداند.

در طی عملیات روان درمانی درمانگر علل روانی اختلال نعوظ را (مثل استرس و اضطراب) شناسایی می کند و برای از بین بردن آن راهکار ارائه می دهد.

منبع : اختلال نعوظ چیست و چگونه رخ می دهد؟+ درمان

همه ما می دانیم که پدر و مادر بودن شغل سختی است که آن را در هیچ مدرسه ای به ما آموزش نمی دهند و این مساله، کار را سخت تر می کند. برای اینکه بتوانیم والدین موفقی باشیم، باید اصول و روش تربیتی والدین موفق را بدانیم و نحوه برخورد آن ها با فرزندشان را بشناسیم.

ما در این مقاله سعی داریم با راهنمایی کردن و پیشنهاد راه کارهای کاربردی و عملی به شما، زندگی به عنوان پدر و مادر را برای شما آسان تر کنیم تا شما بتوانید در کنار یادگیری نکاتی برای والدین موفق شدن، از تربیت فرزند خود لذت ببرید، پس با ما همراه باشید.

ویژگی ها و روش تربیت والدین موفق

۱- در مورد ارتباط فیزیک آگاه و محتاط هستند:

بعضی از والدین از این می ترسند که ارتباط فیزیک نزدیک و یا حتی اجازه دادن به کودک برای خوابیدن پیش والدینش، باعث ایجاد وابستگی شدید در او شود. اما باید بدانید که کودکان خصوصا در سال های اولیه زندگی، به بغل شدن، حمل شدن و نوازش شدن و این دست ارتباطات فیزیکی نیاز دارند و کودکانی که این نیاز در آن ها به درستی برطرف شده است، نسبت به عشق خانواده به خودش مطمئن تر بوده و اعتماد به نفس بالاتری خواهد داشت.

۲- برای اجرای قوانین خانوادگی قاطعانه برخورد می کنند:

بسیاری از والدین برای خانه و خانواده قوانینی وضع می کنند اما یا آن را خیلی زود فراموش می کنند یا نسبت به اجرای آن بی تفاوت هستند و یا اینکه در برابر اصرار فرزند خود برای عدم اجرای آن تسلیم می شوند. اما والدین موفق نسبت به اجرای قوانین وضع شده، کاملا قاطع برخورد می کنند، در حالی که مهربانانه رفتار می کنند.

اگه قرار است فرزندتان فقط یک ساعت در روز مجاز به بازی های رایانه ای باشد، باید این قانون اجرا شود حتی اگر کودکتان اوقات تلخی کند یا ناراحت شود. زیرا در غیر این صورت کودک یاد می گیرد که با پافشاری، گریه و داد و بیداد کردن می تواند به خواسته خود برسد و دفعات نیز برای قوانین و خواسته های والدینش ارزشی قائل نخواهد شد.

۳- عادات‌، رفتار و اخلاق خوب به فرزند خود یاد می دهند و خودشان هم آن ها را انجام می دهند:

آموزش عادات، رفتار و اخلاق خوب، تاثیرات بلند مدتی به اندازه ی طول عمر، بر فرزندان دارد. رفتارهای خوب، اخلاق پسندیده و شخصیت خوب به مجموعه ای رفتار اطلاق می شود که در عرف جامعه آن را به ادب و مقبولیت اجتماعی می شناسیم.

فرزندان فقط زمانی این رفتارها را می آموزند که این رفتارها را به صورت عملی در شما، به عنوان والدین و الگوی خود مشاهده کنند و شما نیز به آن ها یاد بدهید. یک راه کار کاربردی و مفید این است که لیستی از رفتارهای خوب و عادات مفید و ارزش های اجتماعی تهیه کرده و آن را به دیوار اتاقتان بچسبانید تا همیشه با دیدن و خواندنش، موارد ذکر شده در لیست به شما یادآوری شود.

4- قبل از اینکه نصیحتی کنند، خودشان به آن عمل می کنند:

برخی والدین سعی دارند فقط با نصیحت کردن و حرف زدن با کودکان به آن ها چیزی را یاد بدهند. اما باید به این نکته توجه کرد که کودکان آینه رفتار والدینشان هستند، به این معنا که آن ها رفتاری را که می بینند تقلید کرده و انجام می دهند نه چیزهایی که صرفا با به صورت زبانی به آن ها گفته می شود. والدین موفق از این موضوع آگاهی دارند و نسبت fه انجم آن حساس هستند.

پس اگر شما عادت دارید که ساعت ها جلوی تلویزیون لم داده و فوتبال تماشا کنید، نباید از فرزندتان که تمام طول روز را تلویزیون می بیند عصبانی شوید. یا اگر شما عادت به خواندن کتاب ندارید و کودک شما هیچ وقت شما را در حال مطالعه نمی بیند، خیلی بعید است که نصیحت و تشویق شما به فرزندتان برای کتاب خواندن، او را به فردی کتاب خوان تبدیل کند. پس اگر می خواهید کودک شما کاری یا رفتاری را انجام داده یا از انجام آن خودداری کند، قبل از اینکه آن را به او گوشزد کنید به خودتان نگاهی بیندازید و رفتار خود را نسبت به آن موضوع در نظر بگیرید، اگر رفتار شما خلاف آن چیزی است که می خواهید به فرزند خود یاد بدهید، باید اول خودتان را اصلاح کنید.

5- بر میزان و کیفیت خواب فرزندشان نظارت دارند:

خواب، یکی از نیازهای ضروری برای انسان ها می باشد. کودکان در طول روز به خواب بیشتری نسبت به بزرگسالان نیاز دارند. کیفیت خواب تاثیر زیادی بر سلامت فردی دارد و برای عملکرد فیزیکی و روانی مطلوب ضروری می باشد. اختلال در میزان و کیفیت خواب باعث بروز مشکلاتی مثل کاهش حافظه، افسردگی، چاقی و غیره می شود. والدینی که می خواهند در بزرگ کردن فرزند خود موفق باشند و افرادی سالم به جامعه تحویل دهند باید بر میزان و کیفیت خواب فرزند خود نظارت داشته باشند و محیط مناسب برای خواب آرام آن ها را فراهم کنند.

6- پیوند صمیمی و قوی با فرزند خود برقرار می کنند:

بسیاری از والدین از اینکه دختر و پسر جوانشان در دسترس نیستند، معترض و ناراحت هستند. این ناراحتی اغلب با شکایت هایی مثل، منزوی و ساکت بودن فرزند، پاسخ های کوتاه و بی حوصله به هر سوال دادن، همراهی نکردن خانواده و غیره بیان می شود.

برای اینکه خانواده با فرزندشان در بزرگسالی این مشکلات را نداشته باشند باید از همان کودکی ارتباط صمیمی و قوی، با کودک خود برقرار کنند تا فرزندشان نیز در صورت بروز مشکلات، بتواند به آن ها اعتماد کرده و مشکلاتش را با والدینش در میان بگذارد. والدینی که می خواهند، در تربیت کودک خود موفق باشند، باید با کودک خود ارتباط قوی بسازند، شنونده ای فعال برای حرف هایش باشند، در مورد مسائل با او صحبت کنند، در مقابل اشتباهاتش صبور باشند و آن ها را سرزنش نکنند، با دیگران حتی خواهر یا برادر خودشان مقایسه شان نکنند، به آن ها حس تحقیر و تمسخر شدن ندهند، برای تک تک فرزندانشان باید وقت جداگانه بگذارند و وقتی را برای تفریح با آن ها اختصاص دهند.

با انجام این دست کارها می توان پیوند قوی تری با فرزند خود ایجاد کرد تا آن ها بتوانند حتی در زمان بلوغ و بزرگسالی، این پیوند را نگه دارند و در بروز مشکلات روی والدین خود حساب کنند.

7- مسئولیت پذیر هستند

تربیت و بزرگ کردن فرزندان را به عنوان فقط یک مسئولیت سخت نگاه نکنید، تصور نکنید که آن ها با پیشرفت، سلامتی یا لذت بردن شما در تضاد هستند یا این که مسائل مهم تری وجود دارد که بخاطرِ داشتن فرزند نمی توانید به آن ها رسیدگی کنید. والدین موفق این را می دانند که داشتن فرزند انتخاب خودشان بوده است، پس مسئولیت انتخاب خود را می پذیرند و فرزند خود را با درست ترین شیوه تربیت می کنند.

نکته مهم این است که اگر شما از وجود بچه لذت ببرید، پدر و مادر بودن هم برای شما نقشی دلپذیر و دوست داشتنی خواهد بود. مادران زیادی وجود دارند که مدام از اینکه مجبور به نگهداری از فرزند خود هستند، یا شب تا صبح را کنار کودک بیمار خود بیدار بوده اند، یا اینکه مجبورند در طول شب بیدار شوند تا به کودک خود شیر بدهند، در حالی که شوهرشان در خواب آرام غرق است، شکایت می کنند.

اما این سختی ها پایانش می ارزد، اگر زمانی که کودکتان بزرگ شد و گهواره اش خالی شد، بتوانید به عقب نگاه کنید و از اینکه کارتان را خوب انجام داده اید و فرزندانتان را درست تربیت کرده اید، احساس خوشحالی و رضایت داشته باشید. هیچ حسی نمی تواند جای این حس رضایت را بگیرد.

8- به حرف های فرزندشان را گوش می دهند.

حقیقت تمامی رابطه های موفق این است که در موارد لازم، کم تر حرف بزنید و بیشتر شنونده باشید. در رابطه والدین و فرزندان هم این موضوع حتی با سطح بالاتری باید وجود داشته باشد. والدین موفق وقتی کودکشان می خواهد با آن صحبت کند یا برای بیان حرفی به سراغشان می روند، کار خود را متوقف کرده و به سمت کودک خود می روند و فعالانه به حرف های او گوش می دهند. باور کنید با این کار تمام بدخلقی های کودک شما متوقف خواهد شد.

منبع : 10 ویژگی والدین موفق که باید بدانید

بسیاری از افراد مدام نگران سلامتی خود هستند و نگران هستند که علائم بیماری های مشکلات را داشته باشند. نام این اختلال وسواس خود بیمار پنداری(hypochondria) می باشد که در این مقاله به درمان و شرح این بیماری پرداخته شده است.

احتمالا تابحال در اطرافیان خود با افرادی برخورد داشته اید که مدام نگران سلامتی خود هستند، از بیماری زیاد حرف می زنند و دل مشغولی زیادی در خصوص این موارد دارند. در بسیاری از موارد ممکن است شما سعی کرده باشید فرد را متقاعد کنید که افکار اشتباهی دارد و اوضاع آنطور که او فکر می کند بد نیست، اما مجدد مشاهده می کنید که نگرانی های فرد به قوه خود باقی مانده اند، یا اینکه ممکن است خودتان چنین علائمی داشته باشید و چنین تفکرات و دل مشغولی هایی خودتان را درمانده کرده باشد.

چنین مواردی نشان دهنده وسواس بیمار پنداری هستند که البته نام دقیق این اختلال، خود بیمار پنداری یا هیپوکندریا (hypochondria) است. که در این مقاله برای شرح این اختلال از اصطلاح تخصصی آن یعنی خودبیمارپنداری استفاده می کنیم.

علائم خود بیمار انگاری

افراد خود بیمار انگار از ابتلا شدن به بیماری های خاص به شدت هراس دارند یا در اکثر مواقع معتقدند که مبتلا به بیماری غیرقابل درمانی هستند و این افکار و اعتقادات در حالی است که واکنش های جسمانی آن ها سالم است. این افراد رویدادهای طبیعی بدن را سوء تعبیر می کنند یا آن ها را بسیار بزرگتر جلوه می دهند. در واقع تعابیر غیر واقعی یا نادرست علائم سبب خود بیمارپنداری می شود.

ضابطه اصلی خود بیمارپنداری، ترس از ابتلا به یک بیماری جدی است.

این اختلال دارای شدت های هذیانی نیست و بیمار می تواند جنبه های افراطی ترس هایش را بپذیرد.

افراد مبتلا معمولا در تشریح دقیق نشانه های مرضی خود ناتوان هستند و توجه آن ها همواره در جهت ظهور بیماری های جدید است.

این افراد مدام در اینترنت در حال جستجوی علائم و دلایل بیماری ها هستند و مدام وضعیت سلامتی خود را با دیگران مقایسه می کنند، نگرانی شدید در مورد وضعیت سلامتی افراد نزدیک و همینطور بررسی مکرر فشار خون و دمای بدن از جمله خصوصیات رفتاری این افراد می باشد.

در این افراد ترس یا اضطرابی که در اکثر افراد مبتلا به بیماری واقعی وجود دارد ملاحظه نمی شود اما معمولا اشتغالی ذهنی مرضی درباره بیماری دارند.

این اختلال در کتاب راهنمای تشخیصی اختلالات روانی به دو بخش تقسیم شده است:

1. اختلال علائم جسمانی که شامل افرادی می شود که علائم جسمانی خفیفی را مشاهده می کنند و این علائم جسمانی را به بدترین حالت ممکن تفسیر می کنند و تصور می کنند که مبتلا به بیماری صعب العلاجی هستند.
2. اختلال اضطراب بیماری که شامل افرادی می شود که علائم جسمانی خاصی را مشاهده نمی کنند ولی به طور مکرر نگران هستند که مبادا به یک بیماری مبتلا شوند.

سه خصوصیت عمده اختلال خودبیمارانگاری

1. اشتغال ذهنی درباره بدن و اعمال بدن: فرد تمایل به خود - مشاهده گری دارد، نسبت به احساس های بدنی خود بیش از حد حساس است و هنگامی که متوجه سمپتوم های ناخوشایند و غیرعادی می شود در ذهنش آژیر خطر به صدا درمی آید.
2. فوبیای بیماری (بیماری هراسی): فرد از مبتلا بودن به یک بیماری جدی یا مردن به دلیل یک بیماری ناگهانی هراس دارد. در این افراد ترس از پیری و مرگ نیز وجود دارد.
3. ایمان به بیماری (اعتقاد راسخ به مریض بودن): حتی بعد از معاینات مکرر توسط پزشک و قوت قلب های بی پایان از سمت دوستان و اعضای خانواده فرد بازهم باور دارد که مریض است و پزشک نتوانسته است بیماری او را تشخیص دهد.

البته لازم به ذکر است که فرد خودبیمارانگار لزوما به طور مکرر به پزشک مراجعه نمی کند، برخی از افراد مبتلا به خود بیمارانگاری، روشی اجتنابی رو به کار می گیرند و به دلیل ترس از روبرو شدن و آگاه شدن از وجود بیماری های صعب العلاج در بدنشان، مدام رفتن به دکتر را به تعویق می اندازند و با اینکه مدام نگران مبتلا شدن خودشان به بیماری خاص هستند از مراجعه به پزشک اجتناب می کنند. این افراد مدام سعی می کنند افکار منفی خود را سرکوب کنند اما موفق نمی شوند، در واقع هرچه بیشتر برای سرکوب افکار منفی شان تلاش می کنند و هرچه بیشتر مراجعه به پزشک را به تعویق می اندازند اضطرابشان شدیدتر می شود.

ملاک تشخیصی اختلال خودبیمارانگاری

• افراد مبتلا به اشتغال ذهنی شدید ترس از بیمار شدن و بیمار بودن دارند.
• نشانه های جسمانی در فرد وجود ندارد و اگر هم وجود دارد بسیار خفیف است و اصلا تهدید آمیز نیست.
• اشتغال دهنی این افراد در مورد بیماری به رغم ارزیابی پزشکی و غیر منطقی بودن ادامه دارد.
• رفتارهای فرد در مورد سلامتی بسیار افراطی است.
• اشتغال ذهنی فرد در مورد بیماری باعث اختلال در زندگی او شده و در واقع تمام زندگی او را تحت الشعاع قرار داده است.
• نشانه های فرد بیشتر از 6 ماه است که ادامه دارد.
• اشتغال ذهنی فرد نسبت به بیماری با نشانه های هیچ اختلال دیگری قابل توجیه نیست.

در بین بیماری هایی که ذهن افراد مبتلا به خودبیمارانگار را به خود مشغول می کند بیماری سرطان، ایدز و در دو سال اخیر کرونا، فراوانی بیشتری دارند.

ترس و درگیری ذهنی در مورد سرطان در افراد خودبیمارانگار

افرادی که درگیری ذهنی شدید نسبت به سرطان دارند هر نوع علامت ساده ای را مربوط به سرطان می دانند، به عنوان مثال علائم سرماخوردگی، سردرد، دل درد و هرچیز دیگری را به علائم سرطان ربط می دهند و به سرعت شروع به سرچ در گوگل در این مورد می کنند و با این کار اضطراب خود را شدت می بخشند. مثلا اگر در نشانه های تومور مغزی نوشته شده باشد که یکی از علائم سردرد است، فرد خودبیمار انگار با هر سردردی احتمال مبتلا شدن به تومور مغزی را می دهد و دیگر به این فکر نمی کند که سردرد می تواند دلایل مختلف دیگری هم داشته باشد در واقع این فرد بدترین حالت ممکن را در نظر می گیرد.

• ترس و درگیری ذهنی درمورد ایدز

همه ما شنیده ایم که ایدز از طریق رابطه جنسی پرخطر و استفاده از سرم تزریقی آلوده انتقال پیدا می کند و در برخی موارد در صورت عدم بهداشت مکان هایی مثل آرایشگاه یا مطب دندانپزشکی از طریق وسایل آلوده در آرایشگاه ها و دندانپزشکی ها امکان انتقال وجود دارد.

افراد خودبیمارانگار بدون اینکه رفتار جنسی پرخطر داشته باشند و بدون اینکه از سرم تزریی آلوده استفاده کرده باشند مدام ترس از ابتلا به ایدز دارند یعنی به محض مراجعه به آرایشگاه یا مطب دندانپزشکی دچار ترس شدید و دل مشغولی شدید نسبت به این مسئله می شوند در صورتی که افرادی که خودبیمار انگار نیستند احتمال رعایت بهداشت در مطب و آرایشگاه را بیشتر از عدم رعایت آن می دانند و با وجود اطلاعاتی در این مورد دارند با هربار مراجعه، استرس و درگیری ذهنی نسبت به این مسئله پیدا نمی کنند.

• ترس از کرونا

بیماری کرونا تاثیر بسیار زیادی در زندگی افراد در همه نقاط جهان گذاشت و ترس از بیماری و خودبیمار انگاری را بسیار افزایش داد. می توانیم بگوییم در حال حاضر خودبیمارانگاری در مورد کورونا یکی از شایع ترین موارد است که افراد بسیاری از آن رنج می برند. افرادی هستند که مراقبت های بسیار وسواسی دارند ولی در عین حال به شدت در مورد مبتلا شدن به بیماری کرونا نگرانی درگیری ذهنی دارند و هر نشانه کوچکی را به کرونا ربط می دهند. طبیعی است که این میزان درگیری ذهنی اضطراب و استرس شدیدی را به فرد وارد می کند و زندگی فرد تحت تاثیر این میزان از اضطراب به شدت مختل می شود.

رابطه اختلال خودبیمار پنداری با وسواس

اگرچه این دو اختلال دو بیماری متفاوت از هم هستند اما برخی از علائم اختلال خودبیمار پنداری و اختلال وسواس عملی با یکدیگر همپوشانی دارند. به این صورت که می توانیم بگوییم برخی از افراد مبتلا به وسواس به خودبیمار انگاری نیز مبتلا هستند اما لزوما این مسئله در مورد همه افراد صدق نمی کند یعنی نمی توانیم بگوییم که هر فرد مبتلا به وسواس لزوما خود بیمار پندار است.

علت اختلال خود بیمارپنداری

علت بروز این اختلال را می توان با استفاده از سه دیدگاه شناختی، روان پویشی و یادگیری اجتماعی تفسیر کرد.

• دیدگاه شناختی: بر اساس دیدگاه شناختی، تعبیر نادرست علائم، منجر به خود بیمارانگاری فرد شده است. تحقیقات نشان داده است که این افراد آستانه تحمل پایین تری در برابر ناراحتی های جسمانی دارند و به دلیل سوء تعبیر علائم و طرح های شناختی اشتباه، مدام به خود هشدار بیماری می دهند.
• دیدگاه روان پویشی: بر اساس این دیدگاه، امیال پرخاشگرانه و خصمانه نسبت به دیگران، به علائم جسمی تبدیل می شود. در واقع بر اساس این دیدگاه، خودبیمار انگاری، دفاعی در مقابل احساس گناه، احساس شرارت ذاتی و احترام به نفس پایین است و نشانه ای از توجه مفرط به خود می باشد و درد و رنج جسمی وسیله ای برای جبران و کفاره دادن (ابطال) می شود و به صورت استحقاق تنبیه برای کارهای نادرست گذشته (خواه واقعی، خواه خیالی) تجربه می شود.
• دیدگاه یادگیری اجتماعی: بر اساس این دیدگاه، همسان سازی با والدین و دیگر اعضاء خانواده، توجه بیش از حد والدین به کودک، آسیب یا بیماری های اولیه دوره کودکی عامل به وجود آمدن این اختلال می باشد. طبق دیدگاه یادگیری اجتماعی بیماری های جدی یکی از اعضای خانواده نیز می تواند دلیلی برای بروز اختلال باشد.

استرس و اضطراب شدید و اختلالات روانی دیگر مثل وسواس، اضطراب و افسردگی نیز می توانند فرد را مستعد ابتلا به این بیماری کنند.

همچنین اگر خانواده فرد، سابقه اختلالاتی مثل اضطراب و افسردگی و دیگر اختلالات روانی را داشته باشند، نقش ژنتیک را نیز در بروز این اختلال می توانیم موثر بدانیم.

منبع : بهترین و سریع ترین درمان وسواس خود بیمار پنداری

بازی درمانی یک مداخله موثر و مناسب برای درمان و شناسایی اختلالات کودک و درمان آن می باشد علاوه بر این بازی درمانی به تخلیه انرژی کودک و افزایش آرامش او کمک می کند. در این مقاله به بازی درمانی برای کمک به بروز احساسات کودکان می پردازیم.

برنامه نمایش تلویزیونی

مقدمه

بیش تر کودکان از بیان و بروز احساسات خود در مورد مسائل و موضوعات ناراحت کننده و تلخ خودداری می کنند علاوه بر این این کودکان در برابر درمان نیز مقاومت می ورزند و اعتمادی به بزرگسالان ندارند. این موضوع می توان درمان آن ها را بسیار مشکل سازد بنابراین معمولا والدین و معلمان در این شرایط به دنبال راهی برای بهبود شرایط می گردند.

نکته جالب توجه این است که این کودکان به بازی درمانی به طور مثبتی پاسخ می دهند. این تکنیک که در ادامه به طور کامل توضیح داده می شود کودکان آسیب دیده را به طور جالبی سرگرم می کند و به آن ها کمک می کند تا بهتر احساسات خود را بیان کنند.

به خاطر داشته باشید که تکنیک برنامه نمایش تلویزیونی جزو تکنیک های داستان گویی است که موارد دیگر آن در مقالات دیگر ذکر شده است.

بررسی

با استفاده از تکنیک هایی که فاصله عاطفی ایجاد می کند می توان ماهیت تهدیدآمیز اتفاقات آسیب زا را کاهش داد. تکنیکی که در این بخش گفته می شود برای کودکان بسیار مناسب است زیرا کودکان به راحتی با تلویزیون و برنامه های آن ارتباط برقرار می کنند و این امر باعث می شود تا کودکان بهتر با بزرگسالان ارتباط برقرار کنند.

وسایل مورد نیاز:

• برگه هایی که در آن طرح تلویزیون کشیده شده باشند.
• ماژیک و خودکار و وسایل نقاشی

فعالیت

در ابتدا درمانگر باید صفحاتی را برای داستان آماده کند این کار را می توان با کامپیوتر یا دست ساز انجام داد. دور این کاغذها باید یک تلویزیون رسم شود(یک مستطیل با یک دایره کوچک که شبیه شکل تلویزیون شود)

سپس درمانگر باید چند برگه و قلم و ماژیک به کودکان بدهد و به کودک توضیح دهد که کودک باید روی کاغذ داستانی بنویسید. در ابتدا باید نام برنامه تلویزیونی مشخص شود. درمانگر باید از کودکان بخواهد تا جای خالی را پر کنند، "برنامه..." بسیاری از کودکان نام خود را انتخاب می کنند مثلا برنامه سارا یا برنامه محمد. بسیاری هم ممکن است یک نام خیالی یا نامی که در جایی شنیده اند را انتخاب کنند.

عنوان برنامه باید همراه با یک نقاشی در صفحه اول کشیده شود. سپس کودک باید شروع به ساختن داستان کند درمانگر نیز می تواند او را در این راه هدایت کند مثلا خود درمانگر هم می تواند صفحاتی را پر کند و آن را نشان آن ها بدهد مثلا می تواند برای برگه دوم بنویسید" سلام بر همگی به برنامه سارا خوش آمده اید امروز قرار است...." و کودک باید جای خالی را پر کند. درمانگر نباید بیش از اندازه کودک را رهنمایی کند و باید به کودک اجازه دهد تا خود جاهای خالی را پر کند و با این کار احساسات خود را نشان دهد.

کودکان این توانایی را دارند تا داستان هایی در مورد خودشان بسازند و درمانگر هم می تواند با پرسیدن سوالاتی مانند "خوب بعدش چه شد؟ چطوری تمام میشه" باعث شوند تا کودک بیش تر داستان خود را ادامه دهد.

در جلسات دیگر درمانگر می تواند یک ایده برای داستان بیان کند مثلا بگوید " امروز بیاید یه داستان در مورد مدرسه بنویسیم" این کار کمک می کند تا کودک بر روی یک موضوع متمرکز شود و احساسات خود را در مورد آن بیان کند.

برخی از کودکان یا نوجوانان در نوشتن یا خواندن مشکل دارند درمانگر باید طوری جلسه را اداره کند که دچار اضطراب و نگرانی نشوند. برخی از کودکانی که در برابر ابراز احساسات مقاومت می کنند به شیوه اول که پرکردن جای خالی بود بهتر واکنش نشان می دهند. موضوعی که درمانگر انتخاب می کند باید متناسب با مشکلات کودک باشد ولی لازم نیست به صورت خیلی مستقیم به آن پرداخته شود این کار می تواند کودک را مضطرب یا عصبی کند.

بیایید با ذکر یک مثال بهتر این تکنیک را توضیح دهیم.

سارا تنها 12 سال دارد و در مدرسه مورد تهدید قرار می گیرد ولی نگرانی های خود را در خانه عنوان نمی کند.

برگه داستانی اول: برنامه سارا

برگه داستانی دوم: خانم ها و آقایان به برنامه سارا خوش آمدید در این جلسه سارا به سیاره ای دیگر سفر می کند و با موجوداتی قوی و خشن روبرو می شود.

برگه داستانی سوم: افراد غریبه او را اذیت می کنند و سارا احساس بدبختی و ناامیدی پیدا می کند.

برگه داستانی چهارم: سارا آرزو می کند که کاش می توانست غریبه ها را از بین ببرد و پیروز شود ولی او از آن ها می ترسید.

برگه داستانی پنجم: به مرور با بعضی از غریبه ها دوست می شود و سارا غریبه های بد را به سیاره دیگری فرستاد.

با پایان داستان درمانگر باید به جای تمرکز بر پاسخ عاطفی کودک به داستان به تفسیر داستان بپردازد. می توان این داستان را اجرا کرد یا نوار ویدئویی از آن تهیه کرد تا کودک علاقه بیش تری به آن پیدا کند.

کاربرد

تکنیک" برنامه تلویزیونی" برای کودکان خردسال و نوجوانان مناسب است. این تکنیک نسبت به دیگر تکنیک ها بیش تر نوجوانان را جذب می کند زیرا بقیه تکنیک ها برای آن ها بچگانه به نظر می آید. همان طور که گفته شد این برنامه ارزشمند به طور ویژه برای کودکانی مناسب است که یک مشکل و حادثه بزرگ را پشت سر گذاشته اند و دوست ندارند در مورد آن با دیگران صحبت کنند.

این تکنیک باعث ایجاد فاصله عاطفی از مشکل می شود و باعث می شود کودک احساس راحتی پیدا کرده و به دیگران اعتماد کند. اگر این تکنیک به طور درست انجام شود کودک علاقه دارد تا بار دیگر این بازی را انجام دهد و برنامه مخصوص خود را داشته باشد بنابراین این نقش درمانگر است که کودک را به این بازی علاقه مند کند.

تکنیک کیسه زباله

مقدمه

شاید شما هم با کودکانی مواجه شده باشید که به جای برقراری ارتباط با دیگران (بزرگسالان یا کودکان) مشکلات و احساسات خود را مخفی می کنند و از آشکار کردن مشکلشان می ترسند و به وحشت می افتند.

در این حالت کودکان دچار مشکل ارتباطی و رهاسازی هیجانات خود می شوند. والدین، اطرافیان و معلم آن ها ممکن است بارها از آن ها بپرسند که مشکل او چیست ولی بیش تر اوقات کودکان پاسخ می دهند که "هیچی"

در اینجا تکنیکی از دسته داستان گویی بیان شده است که به کودک شما کمک می کند تا احساسات خود را به شکل درست بروز دهد.

منطق

در درمان، تمرکز و دقت کودک بر مشکلات و پیدا کردن راه درمان اهمیت زیادی دارد. با اجرای این تکنیک کودک مشکلاتی که در خانه و مدرسه دارد را بر تکه ای کاغذ می نویسند و سعی می کند برای آن ها به دنبال راه حل بگردد. والدین نباید در این شرایط دخالت بکنند و باید بگذارند تا کودک خود به تنهایی راه حل مشکلات خود را پیدا کند و احساس قدرت و کنترل بر مشکلات را پیدا کند.

در این شرایط کودک در بیان مشکلات ناتوان است اما با افزایش قدرت حل مسئله می تواند مشکل خود را ریشه کن کند.

منبع : بازی درمانی برای کمک به بروز احساسات کودکان(2 بازی)