طاها افشاری

افراد مبتلا به اختلالات شخصیت اجتنابی تنها در صورتی نمی توانند از فکر کردن به محدودیت های خود دست بردارند و با افراد دیگر روابط بین فردی برقرار کنند که باور داشته باشند طرد نمی شوند. از دست دادن و طرد شدن آنقدر دردناک است که این افراد ترجیح می دهند تنها باشند تا اینکه در تلاش برای برقراری ارتباط با دیگران باشند.

فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است:

• وقتی دیگران از شما انتقاد می کنند یا شما را تایید نمی کنند، به راحتی آسیب می بینید
• خودداری بیش از حد در روابط صمیمی
• از درگیر شدن با مردم مقاومت کنید
• از فعالیت ها یا مشاغلی که با دیگران ارتباط برقرار می کند خودداری کنید
• خجالتی بودن در موقعیت های اجتماعی از ترس انجام کاری اشتباه
• ایجاد مشکلات احتمالی بدتر از آنچه هست به نظر می رسد
• این دیدگاه را داشته باشید که آنها از نظر اجتماعی خوب نیستند، به خوبی دیگران نیستند یا جذاب نیستند

اختلال شخصیت اجتنابی بر اساس ارزیابی روانشناختی تشخیص داده می شود. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی سابقه و شدت علائم فرد را ارزیابی می کند.

گفتار درمانی موثرترین درمان برای این بیماری در نظر گرفته می شود. به افراد مبتلا به این اختلال کمک می کند یا حساسیت کمتری نسبت به طرد شدن داشته باشند. داروهای ضد افسردگی را می توان به عنوان مکمل استفاده کرد.

افراد مبتلا به این اختلال ممکن است توانایی برقراری ارتباط با دیگران را داشته باشند. این را می توان با درمان بهبود بخشید.

بدون درمان، یک فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی می تواند یک زندگی در انزوا نزدیک یا کامل داشته باشد. این افراد ممکن است به یک اختلال روانی دوم مانند مصرف مواد یا افسردگی مبتلا شوند و ممکن است در معرض افزایش خطر خودکشی باشند.

افراد مبتلا به اختلالات شخصیت اجتنابی تنها در صورتی نمی توانند از فکر کردن به محدودیت های خود دست بردارند و با افراد دیگر روابط بین فردی برقرار کنند که باور داشته باشند طرد نمی شوند. از دست دادن و طرد شدن آنقدر دردناک است که این افراد ترجیح می دهند تنها باشند تا اینکه در تلاش برای برقراری ارتباط با دیگران باشند.

فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است:

• وقتی دیگران از شما انتقاد می کنند یا شما را تایید نمی کنند، به راحتی آسیب می بینید
• خودداری بیش از حد در روابط صمیمی
• از درگیر شدن با مردم مقاومت کنید
• از فعالیت ها یا مشاغلی که با دیگران ارتباط برقرار می کند خودداری کنید
• خجالتی بودن در موقعیت های اجتماعی از ترس انجام کاری اشتباه
• ایجاد مشکلات احتمالی بدتر از آنچه هست به نظر می رسد
• این دیدگاه را داشته باشید که آنها از نظر اجتماعی خوب نیستند، به خوبی دیگران نیستند یا جذاب نیستند

اختلال شخصیت اجتنابی بر اساس ارزیابی روانشناختی تشخیص داده می شود. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی سابقه و شدت علائم فرد را ارزیابی می کند.

گفتار درمانی موثرترین درمان برای این بیماری در نظر گرفته می شود. به افراد مبتلا به این اختلال کمک می کند یا حساسیت کمتری نسبت به طرد شدن داشته باشند. داروهای ضد افسردگی را می توان به عنوان مکمل استفاده کرد.

افراد مبتلا به این اختلال ممکن است توانایی برقراری ارتباط با دیگران را داشته باشند. این را می توان با درمان بهبود بخشید.

بدون درمان، یک فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی می تواند یک زندگی در انزوا نزدیک یا کامل داشته باشد. این افراد ممکن است به یک اختلال روانی دوم مانند مصرف مواد یا افسردگی مبتلا شوند و ممکن است در معرض افزایش خطر خودکشی باشند.